ΚΟΥΒΕΝΤΑ Μ' ΕΝΑ ΣΤΙΧΑΚΙ

 

Θυμάσαι;

Χάραζα

με το παγωμένο μου μολύβι

το άσπρο σου σεντόνι

με τη στάμπα του χυμένου καφέ

για μια γουλιά άρωμα

για ενός πακέτου δρόμο

υπό τους ήχους της εν κρανίω τρικυμίας

και των εξ αριστερών ρυθμικών ασπασμών.

Στο βωμό σου θυσίασα

ένα μαργαριταρένιο σκουλαρίκι

και το βαφτιστικό μου σταυρό.

Ξεροστάλιασα σε κακόφημα σπίτια.

Κάποιοι προύχοντες

μας στρίμωξαν

σε μια γωνίτσα του αρχοντικού τους.

Ταξίδι στους Δελφούς

να γλυκοψελλίσουμε τους χρησμούς μας.

Μας φιλοδώρησαν

μαδημένο κλαράκι πικροδάφνης.

Κοιμόμαστε αγκαλιά

σε χαρτοπετσέτες.

Την αυγή

βιτρινάρουμε

με γυάλινη ματαιοδοξία.

​

​

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ

​

Τις λέξεις Σου
γυμνές
διεισδυτικές
δυναστικές
δοξαστικές
του κορμιού μου
αγάπησα
ξανά και ξανά...
Στων κυττάρων την άλω κρυμμένες
με του πόθου Μου ρόδα θρεμμένες.

​

​

​

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ

​

Μα ναι...
Έπρεπε 
να σωπάσουν
οι Ποιητές
να πάψουν το τραγούδι τους
τ'αηδόνια
του Ηνιόχου τη φωνίτσα να γρικήσουμε
το μέλι ν'απογδέρνει από τα κλώνια.

​

​

​

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ

 

Δε θέλω

να αροτριώ

την εύφορη σιωπή

της λύρας σου.

Με θέλω

ξαπόσταμα στο ουρανοδρόμι σου

στόμα δροσιάς στο πανωκόρμι σου.

Κυριακάτικο κορίτσι

κι εσένα ιερουργό σε ορφικό ξωκλήσι.

​

​

​

Ε(Μ)ΜΟΡΦΟ ΧΑΟΣ

 

...Έρωτας

κι Αγάπη

και τα τραγούδια μας

πετούν

στην ύστατη εκπνοή

στο Χάος,

ταξιδεύοντας

κοιμισμένα και γρηγορούντα Ονόματα

και βαφτισμένους στίχους

πρόσωπο να του δώσουν.

​

​

​

ΟΛΗ Η ΠΟΙΗΣΗ

 

Όλη η Ποίηση

Δυο καπουτσίνοι με κανέλα.

Δυο ζευγάρια μάτια.

Ένα ωμάκι

περιδεώς κεκαλυμμένο.

Τέσσερα χέρια

να μετρούν

στην ανάστροφη της παλάμης

τις κηλίδες του χρόνου

που χόρτασαν ή

που έχασαν.

Ένα φευγαλέο φιλί

στα ακρόχειλα

...της αποβάθρας.

Ευήκοον κοινό

οι παρακαθήμενοι και

οι στοιβαγμένοι επιβάτες

στα βαγόνια του τρένου.

​

​

​

ΑΤΙΤΛΟ

 

...σαν άπλερη παιδούλα

εκάθισε

στο αυτί του Ποιητή.

Τι τάχατες να του ειπεί

αφού τα γνώριζε όλα.

 

Να τραγουδήσει

ήθελε

μια μέρα σαν κι αυτή

"για να 'ναι πάντα ίδια

αλλάζουν Όλα"*

 

*"Γερνάω μαμά" στ: Λ. Νικολακοπούλου, ερμ: Τ. Τσανακλίδου

​

​

​

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

 

"Μυρσίνη δοξαστική"

στον Ποιητή

που θηλυκώνει

η αναπνοή

κι ο γητευτής

ο στίχος.

Να 'ναι ενάνθρωπος Θεός

χώμα μαζί και ουρανός

κι από το βύθος ήχος.

​

​

​

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

 

...ήτανε όλες τους

μανάδες

αδερφάδες

θυγατέρες μου

κι αιμομειχτούσα νυχτόημερα μαζί τους

ακόλαστα δυνάζοντας το σώμα τους

ζητιάνα λαγγεμένη στο φιλί τους.

Ψηλά στους Άγιους Πάντες τους

με έφερνε το βήμα

καμπάνα τους ηδύκρουστη

στο μέδουλο να ηχεί

χερουβικά δαιμονικό

λαβαίνοντας το σχήμα

σε πυρωμένο αργαλειό

να υφαίνουνε γραφή.

​

​

​

ΤΡΑΓΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

 

στον Α. Λασκαράτο

 

Το φονικό

να συντελείται

στα παρασκήνια

του αρχαίου θεάτρου

και ο γόος μόνο

στα αυτιά του θεατή.

Ο τραγικός ποιητής...

 

Αλήθειες

αθέμιτες

άρρητες

καρυκευμένες

εύοσμες

εύγευστες

εύπεπτες.

Ο τραγικός ποιητής...

 

Οι διάφανες λέξεις του

ποινικοποιούνται

η γύμνια της ψυχής του

διαπομπεύεται.

Ο τραγικός ποιητής...

 

Ως κριματισμένος πρωτόπλαστος

κρύβεται

από τους εκτός αμαρτίας θεούς

εκδιώκεται

αφορίζεται

σε αφόρητους πόνους

να ξεγεννάει η πένα του.

​

​

​

ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

 

...υπό θείας μάλης

φωλεάν αποζητούσαν

στρουθίον ως,

Συ, ο Ποιητής,

πλατυτέραν

των ουρανών Σου

απειργάσω με

τον Σύμπαντα Κόσμον

βαστάζουσαν.

​

​

​

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

 

...όταν η δύση

θα είναι

η ημερήσια εξαφάνιση του ήλιου

και η θάλασσα νερένια αλμύρα

όταν ο ουρανός

θα ξημερώνεται αίθριος ή νεφελοσκεπής

και στους λειμώνες

θα κιτρινίζουν

βιολογικές μαργαρίτες

όταν τα πετεινά

δε θα παίρνουν ανθρώπινη λαλίτσα

όταν τα αφροδίσια όργανα

θα λειτουργούνται απόντος του θεού τους

όταν ο ξεσηκωμός

θα ντύνεται τη νόμιμη διαμαρτυρία

όταν τα λεξικά

θα ξεσπιτώνουν από τα ράφια τους τα απανθίσματα

όταν οι στίχοι

θα έχουν μόνο πόδια

κι ούτε ένα πούπουλο

Τότε

αποθέστε μου

ύστατο ηδονικό φιλί

στα χείλη του Ποιητή.